Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Πουλόβερ


Γίνε ο κόσμος που ονειρεύτηκες.
Πιάσε τα όνειρα και τράβηξε τα στην ζωή σου.
Και πλέξε πουλόβερ με ελπίδα και χαρά.
Τις κρύες νύχτες του χειμώνα να ζεσταίνεσαι.
Και τι έγινε αν πέσεις;
Έχεις λόγο στα πόδια σου να σηκωθείς.
Ανάστημα να υψώσεις περήφανο και μπροστά να κινηθείς.
Ρίχνοντας που και που μια ματιά πίσω.
Τα λάθη σου να βλέπεις.
Ποτε μην ξεχαστείς.
Και γίνεις ο κόσμος που φοβήθηκες.
Ο Κόσμος που στα όνειρα σου πέθανε.
Πριν καν προσπαθήσεις την μαγεία του να ζωντανέψεις.
Με πίστη.
Με αγάπη.
Με ζωή.
Ντύσου με το πουλόβερ της ζωής σου απόψε.
Έχει κρύο στον κόσμο.

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Της ψυχής η αξία


Κοιτάω πράγματα πολύτιμα και με αξία.
Ανεκτίμητη στον ήλιο απλωμένη να γυαλίζει.
Τι αξία...
Και τι ευγενική που είναι η ανθρώπινη ψυχή!
Αναρωτιέμαι την ευγένεια και την λατρεία που τοποθετεί.
Όταν σαν ματωμένο κτήνος περπάτει ο άνθρωπος σε εκείνα.
Τα πολύτιμα και λατρεμένα πράγματα που τόσο αγαπά.
Αυτά που κοιτώ με μάτια ιδρωμένα.
Θα έλεγα δάκρυα, μα στάζουν πορφυρό.
Αίμα κλαίω μαζί με τους Θεούς.
Αυτά που τόσο αγαπούμε να διαλύουμε με δύναμη φριχτή.
Πράγματι.
Δέος προκαλεί και πόνο τρομερό.
Να βλέπω τις ψυχές μας να ακροβατούν στης λογικής τα όρια.
Θιασώτης της παράνοιας κάλιο να'μαι.
Τον παρανοικό γνωρίζεις να αποφύγεις.
Τον δήθεν λογικό και χρυσαφένιο άνθρωπο όμως πως;
Να κρύβει ξέρει καλά τις προθέσεις.
Και σε εκτίμηση ψευδή να κρύβει την σαπίλα.
Τι ευγενική που είναι η ανθρώπινη ψυχή!
Την έμαθα καλά.
Να την προσέχεις θέλει.

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Αχόρταγος

Όνειρα σπαρμένα στα χωράφια της ψυχής μας.
Εφιάλτες θερισμένοι που την ψυχή μας κόβουν.
Στα δύο.
Δώσ'μου λίγο ουρανό.
Μήπως και την γή αντέξω.
Δωσ'μου λίγη ελπίδα.
Για να μην την κλέψω απο άλλον.
Δώσ'μου, δώσ'μου, δώσ'μου.
Και ποτέ να μην ξεχνάς.
Πως είμαι αδηφάγο κτήνος εγώ ο άνθρωπος.
Και πως όσο εσύ μου δίνεις, τόσο εγώ θα θέλω και άλλα.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Μικρούλης


Μακάρι να ήμουνα μικρούλης.
Παρέα σου να ερχόμουν στα ταξίδια σου τα μακρινά.
Μακάρι να ήμουνα μικρούλης.
Τις χούφτες σου να ζέσταινα στα κρύα του χειμώνα.
Στην τσέπη σου θα έμπαινα.
Στης καρδιάς το μπαλκονάκι.
Τους χτύπους να μετρώ μην τύχει και ξεφύγουν.
Μα αντίθετα μεγάλος μου έμελλε να γίνω.
Και παρέα σου ποτέ δεν ήρθα.
Μήτε ζεστή σε κράτησα.
Και την καρδιά σου...
Κομμάτια σου την έκανα και χτύπους τώρα πια δεν λογαριάζω.
Εγώ μικρός και αδύναμος ήθελα να ήμουνα.
Όχι μεγάλος και μονάχος.

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Αστέρι

Στα αστέρια που έρχονται για να φωτίσουν την ζωή μας ξαφνικά και απρόσμενα.
Στην Δέσποινα. Το δικό μου αστέρι.

Έχεις δεί ποτέ αστέρι να γεννιέται;
Και την πρώτη του ανάσα να ξεφυσάει σ'ολόκληρο το σύμπαν.
Έχεις δει αστέρι να φωτίζει το χάος;
Και το φώς αυτό διάχυτο να λιώνει το σκοτάδι;
Τις νύχτες ναζιάρικα να τρεμοσβύνει πλάι στο ολόγιομο φεγγάρι.
Και 'συ παρατηρητής απλός, το φώς του να κοιτάζεις.
Έχω δεί τέτοιο αστέρι.
Και ασφυκτικά στα χέρια το κρατώ.
Μήπως και μου φύγει.
Έχω δεί τέτοιο αστέρι.
Το βλέπω κάθε μέρα.
Στα μάτια σου.
Γιατι εγώ ήμουν ο ουρανός.
Και 'συ ήρθες για να φωτίσεις το σκοτάδι μου.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Ματωμένη αυγή

Μάτωσε η αυγή και έπλεξε με ρανίδες αίμα μελωδίες νεκρικές.
Απο τις φλέβες σου ξεπήδησε πανώρια η ελπίδα και χύθηκε στο έδαφος.
Μάρτυρας σου ο ήλιος στο δράμα που ξετυλίγεις.
Στο όνειρο που ξεμπλέκεις καρτερικά σιμώνει, σιωπηλά.
Και με τις αχτίδες του γαργαλάει το κεφάλι σου.
Το κρύο να μην σ'αγγίξει.
Μάτωσε η αυγή απο τα χαμένα σου όνειρα.
Απο αυτά που ποτέ μα ποτέ δεν θα δείς, μήτε θα κάνεις.
Τουλάχιστον είναι πρωί.
Και τα πρωινά τους εφιάλτες ξορκίζουν στην λήθη.
Ώσπου ξαναπέσει η ζοφερή νυχτιά.
Και απρόσκλητοι ορμίσουν σαν μυρίσουν όνειρα και ελπίδες.
Και κάθε λεπτό να περνάει σαν αιώνας.
Κάθε χτύπημα του ρολογιού βόμβος κολασμένος.
Μέχρι που ξημέρωσε ματωμένη η αυγή.
Τουλάχιστον είναι πρωί.
Και ο ήλιος ζεστό σε κρατάει.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Καμβάς αναμνήσεων

Γεννιέται ξαφνικά επιθυμία και η επιθυμία δίνει τόπο στον σκοπό.
Και ο σκοπός γίνεται πεπρωμένο που την ζωή ορίζει.
Που την ζωή αλλάζει.
Και το σώμα μου είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο δοκιμάζω.
Χρώματα και αποχρώσεις των εμπειριών μου.
Αγοράζω αναμνήσεις με κάθε σφάλμα και πληγή.
Με κάθε αγάπη και φιλί.
Μπορεί τον κόσμο να μην γύρισα όπως εσύ.
Μπορεί μακριά να μην έφυγα στον άκαρδο ορίζοντα.
Αλλά έμεινα εδώ να αγοράζω αναμνήσεις.
Με αίμα να πληρώνω κάθε ανάμνηση.
Δεν με ρώτησες ποτέ αν είχα επιλογή.
Δεν με ρώτησες ποτέ αν την ανάμνηση σου ήθελα να πληρώσω.
Τόσο μα τόσο ακριβά.
Και φοβάμαι πάνω απ'όλα.
Πως ξανά και ξανά θα πλήρωνα το τίμημα.
Αν μόνο μπορούσα νέες αναμνήσεις να φτιάξω.
Νέες να ζωγραφίσω και να δοκιμάσω.
Με χρώμα απο τον καμβά της ζωής σου.
Με χρώμα απο σένα.
Μίλα μου και φτιάξε χρώμα απο τις λέξεις.
Φτιάξε αναμνήσεις...

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Σταυροφόρος



Περνάνε και φεύγουν οι εποχές.
Χάνονται στον μεγάλο ορίζοντα.
Τις βλέπω όλες ξέρεις.
Και μετρώ την κάθε μέρα που μου λείπεις.
Και μου λείπεις, μην γελιέσαι.
Κάθε βράδι που απλώνω την φωνή μου.
Στις ερημιές που πάτησες.
Εκεί σβύνει η ζωή μου.
Στα βήματα σου απο πίσω ακολουθώ.
Σταυροφόρος της αγάπης που δεν πίστεψες.
Της αγάπης που πρόδωσα.
Θεό δεν έχω.
Έχω εσένα.
Εκκλησιά δεν έχω.
Έχω το κορμί σου.
Και η πίστη μου είσαι εσύ.
Να σε λατρεύω θέλω.
Και κεριά λατρείας να ανάβω στον ναό σου.
Να σε αγαπάω θέλω.
Ακόμα και αν εσύ δεν ξέρεις πως υπάρχω.
Σταυροφορία έρωτα, συγχώρεσης και αγάπης θα σήκωνα για σένα.
Ένα μόνο νεύμα σου αρκεί.
Και σε σένα θα βρεθώ.
Στα πόδια σου να προσκυνώ.
Σταυροφόρος.
Σκλάβος.
Δικός σου.

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Ησύχασαν τα κύματα

Τα κύματα ησύχασαν.
Σκορπάει απο τα χέρια μου η φωτογραφία σου.
Τα αποκαϊδια σαν πυγολαμπίδες ταξιδεύουν.
Όπως χάθηκες και ΄συ σε ορίζοντα αιματοβαμμένο.
Τα κύματα ησύχασαν.
Και ακίνητη στέκει η θάλασσα των αναμνήσεων.
Γραφτό μου ήταν σε γαλάζιο πέπλο την ανάμνηση σου να κηδέψω.
Και την άμμο γύρω μου να βρέξω με αντίο.
Μα σιωπηλός μένω την ώρα που σε βλέπω.
Απο χαρτί, μορφή να παίρνεις.
Και έπειτα να χάνεσαι σε φλόγα.
Ταξίδεψε τώρα.
Όλα τέλειωσαν.
Ησύχασες και 'συ.
Μαζί σου και το κύμα.

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Με ποιό δικάιωμα;

Είναι λίγο που έφυγες και μίκρυναν οι μέρες της ζωής μου.
Είναι λίγο που με την φυγή σου έκλεψες τον ήλιο απο μένα.
Και με άλλαξες για πάντα.
Με ποιό δικαίωμα έφυγες στο πρώτο φώς;
Και άφησες πίσω σου σκοτάδι και απόηχους αγάπης;
Απόηχοι που ουρλιάζουν στην σιωπή της σκέψης.
Ότι είμαι το οφείλω σε σένα.
Σκιά και θάνατος.
Φώς και ελπίδα.
Λέξεις με δύναμη.
Ευτυχώς μου άφησες αυτές να σιγοψέλνω.
Τις νύχτες που μου λείπεις και σε θέλω.
Της καρδιάς μου το χαλί είναι στρωμένο με δαύτες.
Και με την αγάπη μου για σένα.
Μα ποτέ επάνω του δεν θα ξαναπατήσεις.
Και ποτέ κομμάτι των ονείρων μου δεν θα'σαι.
Και σε χρόνια μακρινά.
Όταν γέρος θα 'μαι και θα σβύνω στου θανάτου την αγκάλη.
Την χάρη σου θα καλώ να σώσει την ψυχή μου.
Και το όνομα σου θα ψέλνω ακόμα.
Μπάς και στο τέλος την ομορφιά σου ξαναδώ και πεθάνω ευτυχισμένος.
Γιατί θα έχω ζήσει μια ζωή νεκρός και λυπημένος.
Με ποιό δικαίωμα έφυγες και πήρες το ήλιο μου μαζί σου;
Και με άφησες μονάχο.
Και ασυγχώρητο στο Έρεβος να σβύνω.
Την ζωή μου έπρεπε να πάρεις μαζί σου.
Όχι το φώς μου.
Όχι εσένα.
Όχι.