Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Δημιουργία

Χωρίς  αρχή και τέλος.
Προϋπήρχες Θεέ μου του χρόνου.
Την πρώτη μέρα δημιούργησες το συναίσθημα.
Και την δεύτερη το έπλεξες με θρήνο και χαρά.
Την Τρίτη μέρα κάλεσες την ψυχή απο τα βάθη της ανυπαρξίας.
Και την τέταρη της έδωσες σκοπό.
Την Πέμπτη μέρα έφτιαξες το σώμα το ανθρώπινο.
Και την έκτη φύσηξες την ψυχή μέσα του να κατοικεί.
Την έβδομη έσυρες απο το χάος τα βάρη των αιώνων.
Και άσπλαχνα τα εναπόθεσες στην ανθρώπινη ψυχή.
Και έτσι πριν γεννηθώ.
Γραφτό μου ήταν χίλιους αιώνες θάνατο να ζήσω.
Για μερικές στιγμές ζωής.
Καλύτερα στην άβυσσο να μ’άφηνες.
Στο κενό.
Στο ανύπαρκτο γιατί.

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Πολύ αργά

Θα σε ακολουθούσα στο σκοτάδι.
Το σκοτάδι εκείνο που τους θεούς μας σκότωσε.
Θα σε ακολουθούσα στο φώς.
Το φώς εκείνο που φωτίζει αλλά δεν τυφλώνει.
Παντού και πάντα θα ήμουν δίπλα σου.
Να ξεφυσάω την πνοή μου στην ψυχή σου.
Παιδί και γέρος να χάνομαι στης ματιάς σου το απέραντο κενό.
Αλλά όχι.
Η καρδιά σου πάγωσε και δεν χτυπάει πια.
Οι θεοί μας έπεσαν νεκροί στο αμαρτωλό χώμα της ζωής μας.
Σκιές σκελετωμένες οι αναμνήσεις που στραγγαλίσαμε με τα χέρια μας.
Και οι ψυχές μας θυσία στης ζωής τον πικρό ανίερο βωμό.
Ο Πρωτεσίλαος με δίδαξε αλλά το μάθημα ήρθε αργά.
Το μάθημα έρχεται πάντα πολύ αργά.
Θα σε ακολουθούσα παντού.
Στα λησμονημένα σοκάκια που πατήσαμε εκείνα τα Χριστούγεννα.
Στην οικοδομή που μου έμαθες χορό.Στα μέρη που ποτέ μου δεν σε πήγα.
Στο χάος και στην κόλαση πιο πέρα.
Αστρογεννημένη μου λατρεία στην κόλαση θα ξόδευα την αιωνιότητα.
Για ένα σου φιλί.
Τις αμαρτίες του κόσμου όλου θα έπαιρνα.Για ένα σου χάδι.
Και ευχαρίστως την ζωή μου θα έδινα για ένα σ’αγαπώ.
Αλλά τώρα πια είναι πολύ αργά.
Η ελπίδα πέθανε μόνη απαρηγόρητη.
Γιατί το μάθημα ήρθε αργά.
Πολύ αργά.






Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Του ποιητή τα λόγια

Στην άβυσσο γέφυρες δεν υπάρχουν.
Πρέπει να τις φτιάξεις με τα χέρια.
Με τα λόγια να τις πλάσεις και τα έργα.
Τι κατάρα θέε μου έδωσες στον ποιητή.
Τα λόγια του το νήμα της ζωής να πλέκουν.
Όταν η νύχτα πέφτει, ας είναι τα λόγια του το φώς.
Και όταν η μέρα τον δρόμο σου φωτίζει ας είναι οι λέξεις καταιγίδα.
Ο ουρανός σκοτείνιασε και τα αστέρια σβύσαν.
Μα δεν φοβάμαι.
Του ποιητή τα λόγια έχω οδηγό μες στην καρδιά.
Και θάνατο βαθειά μες την ψυχή μου.
Μα δεν φοβάμαι.
Και αν γέφυρα στην άβυσσο δεν φτιάξεις, δεν πειράζει.
Πήδα ψηλά.
Μπορεί κανα αστέρι να πιάσεις, να σωθείς.
Και αν πάλι δεν μπορέσεις, στο καλό.
Στο επανιδείν.
Αντίο.
Γιατί για αυτά που αγαπάς, την υπέρβαση θα πρέπει πια να κάνεις.
Και αν θες την μοίρα σου να αλλάξεις, πήδα ψηλά.
Αν πάλι στον δρόμο σου μείνεις, μην φοβάσαι.
Να έχεις τον ποιητή μες την καρδιά.
Στο φώς και το σκοτάδι.
Να έχεις τον ποιητή μες την καρδιά.
Όπως αυτός σε έχει στην δικιά του.

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Le roi est mort-vive le roi

Της ψυχής το κλάμα το φριχτό ακούστηκε στα τάρταρα.
Βογγήξανε οι ουράνοι και οι άγγελοι πιο πέρα.
Νερό δεν ρίχνει ο ουρανός μα της καρδιάς το αίμα.
Το νέκταρ του δαίμονα, της λησμονιάς η βέρα.
Ψυχή και σώμα ανίερος δεσμός, γάμος του θανάτου.
Γιατί κλαίς;
Ώστε είναι ο πόνος σου φριχτός;
Μέχρι να έρθει ο επόμενος ας είναι αυτός ο πιο φριχτός.
Άνθρωπος γεννήθηκες, φθαρτός και αξιολύπητος.
Τα δάκρυα γραφτό είναι να ρίχνεις πιο πολύ απο το γέλιο.
Και μέχρι τα μάτια να σηκώσεις, αεράκι η ζωή και πάει.
Και τώρα γερασμένος αργοπεθαίνεις στο νεκροκρέβατο.
Και απ’έξω ο όχλος δυνατά φωνάζει.
Le roi est mort-vive le roi!
Ο βασιλιάς πέθανε- ζήτω ο βασιλιάς.
Φύσηξε σήμερα.
Πως πέρασε η ζωή...

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Μονόλογος


Μέρος 1ο- Μοναξιά

Αχ τι βράδι πάλι και τούτο... Στο παραθύρι που στέκομαι και κοιτώ την άδεια και αφιλόξενη πόλη το είδωλο μου βλέπω δακρυσμένο να καθρεφτίζεται πάνω στο άψυχο τζάμι. Τί; Πέρασε καιρός; Ναί. Μάλλον έχεις δίκιο. Γιατί θυμάμαι τις εποχές να αλλάζουν. Παρόλο που όλα είναι θολά, αυτό το θυμάμαι. Δεκατρείς μήνες ε; Τόσο πολύ... Πώς περνάει ο χρόνος. Τόσο απροσδόκητα γρήγορα και αναπάντεχα επώδυνα. Τόσος καιρός χωρίς την παρουσία σου, το φιλί σου ή ακόμα και την φωνή σου να σιγοψυθιρίζει λέξεις στοργής. Παγωμένη φυλακή κατάντησε η ζωή μου χωρίς εσένα, με εμένα σκλάβο στους τοίχους να σκαλίζω το όνομα σου με λέξεις που πονάνε. Μια θολούρα χωρίς την παραμικρή ευκρίνεια, μια θαμπή φωτογραφία του περασμένου αιώνα, ένα κενό. Αλλά ναί. Θυμάμαι τις εποχές να αλλάζουν. Και αυτό γιατί, δεκατρείς μήνες τώρα, στο ίδιο παραθύρι στέκομαι. Και μπάζει το ρημάδι. Μπάζει συναισθήματα και κρύο του θανάτου. Και εσύ πουθενά να μ’αγκαλιάσεις και να με ζεστάνεις. Ξεπέρνα το μου λένε όλοι. Προχώρα μπροστά. Είσαι τόσο δυνατός και αφήνεις αυτο το πράγμα να σε γονατίζει. Δεν γονατίζω όμως απο αδυναμία. Προσκυνώ το μεγαλείο των ατέλειωτων συναισθημάτων που ξύπνησες μέσα μου, χωρίς καν να γνωρίζω οτι αυτά κοιμόντουσαν, πόσο μάλλον οτι υπήρχαν. Τι και αν το κεφάλι σκύβω; Δεν αξίζει;! Μα θα είστε ανόητοι! Αν δεν αξίζει να κλαίς για την αγάπη για τί πράγμα αξίζει; Για το θάνατο η μήπως για την ύλη που χάνεται απ΄τις ζωές μας χωρίς να ξέρεις το γιατί.
            Όχι. Η αγάπη είναι μια παράξενη δύναμη. Ικανή για πράξεις ευγενικές αλλά και αποτρόπαιες. Άσπρο και μάυρο. Χωρίς ενδιάμεσες ζώνες να μπερδεύουν την ήδη πολύπλοκη ανθρώπινη φύση. Έτσι μου αρέσει, χωρίς γκρίζο. Αλλά δεν βαριέσαι αγαπημένη μου ανάμνηση... Τι σημασία έχει τώρα πια; Να, δές! Στοίβα τα χαρτιά στην γωνία με λέξεις γραμμένες μόνο για σένα. Και στο γραφείο κρατώ το ημερολόγιο μου. Και εκεί υπάρχεις. Κάποια βράδια φορώ την παλιά σου ζακέτα που ξέχασες. Αστείο θέαμα, και η πράξη ακόμη πιο γελοία σίγουρα. Αλλά να που νομίζω οτι έτσι σε φέρνω λίγο πιο κοντά. Και το βράδι καταφέρνω να περάσω, παρόλο που δεν είσαι εδώ.
            Άρχισε να βρέχει έξω. Και αυτό το άτιμο το παράθυρο μπάζει! Νομίζω απόψε θα βάλω ενα ποτό να μου κάνει παρέα. Θα με ζεστάνει λίγο μιας και δεν είσαι εδώ. Τόσα πράγματα θέλω να σου πώ. Θα τα πνίξω όμως στα δάκρυα μου γιατί είμαι σίγουρος πως για σένα δεν έχουν σημασία. Εγώ έμεινα σαν ασπρόμαυρη ταινία σε μια σύγχρονη εποχή να παίζω ακόμα. Νόμιζα οτι σε είδα προχθές στον δρόμο. Πράγμα ανόητο φυσικά μιας και είσαι πολύ μακριά. Αλλά να που για δύο δευτερόλεπτα, το μυαλό μου ξεγελάστηκε το έρμο. Με έπιασε ταχυπαλμία τρομερή και μετά γέλιο. Γέλασα με την ανοησία μου.  Δεν βαριέσαι. Στο κομοδίνο το ρολόι μου λέει την ώρα, και στης μοναξιάς την μαύρη θάλασσα κάθε γύρισμα του δείκτη, δυνατή βροντή στα αφτιά μου. Το ρολόι που μου πήρες εσύ. Το φοράω ακόμα. Είναι φθηνό. Σκέτο πλαστικό. Αλλά μου το πήρες εσύ. Και για μένα η αξία του δεν έχει όρια. Σαν την αγάπη μου για σένα.
Αχ! Τόσα θέλω να σου πώ... Το ποτό θα το αφήσω για άλλο βράδι. Τα δάκρυα με κουράσανε και θα πέσω για ύπνο τώρα. Όχι πως θα κοιμηθώ. Απλά θα τυλιχτώ με την ζακέτα σου και κάτω απο τα σκεπάσματα θα ονειρευτώ ξύπνιος. Μπορεί να είμαι τυχερός, που ξέρεις; Μπορεί να ονειρευτώ εσένα απόψε. Να σε δώ για λίγο. Μπορεί και όχι. Βρέχει έξω. Κάνει κρύο. Πάγωσε η καρδιά μου. Μου λείπεις. Καληνύχτα.

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Σιώπησες

Σιώπησες...
Και ο αποσπερίτης πέθανε στου σκοταδιού την δίνη.
Τα αστέρια ιδέες έκφυλες, παραδωμένες στης νιότης τον άψυχο καρπό, ξεθώριασαν.
Μου έδωσες του θανάτου το φιλί το δειλινό που την ψυχή μου σκότωσα.
Εκείνη την άσπλαχνη ημέρα που έθαψα τα όνειρα στης μοναξιάς την μαύρη όχθη.
Σιώπησες...
Και ολάκερη η δημιουργία έχασε ένα τόνο.
Τις μαύρες νύχτες που πλέκω μελωδιές απο το έρεβος κλεμένες.
Και απλώνω στο μαύρο χάος τα λόγια της καρδιάς μου.
Κέντημα προικιό να μου χαρίσω στης ζωής τον μαύρο γάμο.
Βαρέθηκα τους κόκκους να μετρώ σε μια κλεψύδρα που πάτο δεν γνωρίζει.
Και ελπίδα να γυρέυω στης συντροφιάς το απόμερο ακρογιάλι.
Δεν είναι για όλους το ταξίδι.
Μα τα δάκρυα ψυχές δεν ξεχωρίζουν, και τις σπαράζουν όλες.
Δρυάδες σκοτεινές χορεύουν στα όνειρα μας πάνω.
Χορό διαβολικό σπαρμένο σε άλλωτε χωράφια χρυσοκέντητα.
Νομίζεις πως δεν νιώθεις;
Κάνεις λάθος και την σιωπή διαλέγεις.
Σιώπησες...

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Δεσμώτης

Για Σένα...

Δεσμώτης της αγάπης σου στον ομφαλό της γής κλεισμένος.
Σε στροφές απόκοσμες τον δρόμο τώρα έχασα.
Σε έψαχνα σε σοκάκια χωρίς τέλος.
Ανάμεσα στα αστέρια, στο σύμπαν, και πιο πέρα.
Γιατί είσαι σιωπηλή;
Γιατί τα χείλη σφράγισες;
Το κεφάλι γύρισες την άβυσσο μην δείς και σε γοητεύσει.
Αχ αυτή η σιωπή σου!
Εκωφαντική και ανελέητη την μέρα-νύκτα κάνει.
Και γώ ακόμα την σκιά σου ψάχνω.
Ναυαγός μιας αγάπης που γραπώθηκε στο πνεύμα και την σάρκα.
Πλέω σε θάλασσες αγρίμια πληγωμένα.
Αχ και να ‘ξερες!
Την δύναμη σου να ξερες μονάχα.
Γιατρειά και φώς μπλεγμένα με τα αστέρια.
Αχ και να ‘ξερες!
Θέλει ξέρεις δύναμη να διώξεις αυτό που αγαπάς.
Απο το θάνατο πιο πέρα να το σώσεις.
Και αν με μίσησες και αυτό θα το αντέξω.
Και αν θες να με σκοτώσεις ψηλά το στήθος σου λέω θα πετάξω!
Χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμό!
Μια λέξη σου να ακούσω.
Μια λέξη και ας χαθώ.
Γιατί το καντήλι της αγάπης δεν σβύνει έτσι απλά.
Και οι υποσχέσεις στην πέτρα χαραγμένες τον χρόνο θα νικήσουν.
Και η ψυχή θα μείνει να αγαπά αυτό που τώρα θέλει.
Αυτό που πάντα θέλει.
Σκεπάσου..

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Εισπνοή Έρωτα-Εκπνοή Θανάτου


Για μένα. Για αυτά που στης νυχτιάς το έρεβος χαθήκανε για πάντα.

Ασβεστωμένα όνειρα σε κόμβους ατσαλένιους η αγάπη μας.
Στο άσβεστο του πόθου μας παραδοθήκαμε.
Τιμωρημένοι μαθητές στο θρανίο μιας ζωής.
Ζωής παράλογης με μίση φορτωμένη.
Τι έμαθα;
Τα όνειρα ραγιάδες δεν σηκώνουν.
Και οι ψυχές ελέυθερες θα αρμενίζουνε στα αστέρια.
Αντέχεις;
Πρέπει να αντέξεις αν θες τα όνειρα τον κόσμο να αντικρύσουν.
Παιδιά αγέννητα πνιγμένα στις κοιλιές μας.
Τον κόσμο λαχταρήσανε να δούνε.
Αμαρτωλά κριθήκανε πως είναι στης ζωής την ιερά εξέταση.
Και ο έρωτας;
Αυτό το αερικό που την ψυχή μαγεύει.
Ας φύγει, δεν το θέλω.
Με ψέματα ετούτος δεν μιλάει.
Ποτέ ξανά.
Εσύ τι έμαθες;
Πάρε μια άνασα βαθειά και πές μου.
Τόσο κραταέι ξέρεις το ψέμα που αποκαλέις ζωή.
Εισπνοή και έπειτα εκπνοή.
Εισπνοή έρωτα.
Εκπνοή θανάτου.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Λογισμός και βήματα

Στέκεσαι κι πάλι στο σημείο που κάποιοι ονόμασαν αρχή.
Στο σταυροδρόμι που ενώνει τις ζωές που ρήμαξε η ζωή.
Στις στάχτες τους πατάς, ανίερος και μόνος.
Να γυρίσεις πίσω η προς τον γκρεμό να πάς;
Η μορφές τους παίζουν στο μυαλό σου σαν ασπρόμαυρη ταινία.
Και μία ξεχωρίζει απο τις άλλες όλες.
Και στάζει η ψυχή σου απο συναίσθημα πνιγμένο.
Και τα μάτια σφίγγεις ούτε δάκρυ να μην χύσεις.
Την χαρά να μην τους δώσεις, στα μάτια τους αγέρωχος να μείνεις.
Θα αντέξεις η θα πέσεις;
Θα φωνάξεις η θα κλάψεις;
Τι απ’όλα την ζωή σου θα λυτρώσει;
Τον άγγελο σου μην ζητάς.
Σε έχει εγκαταλείψει.
Δεν άξιζες σου είπε να αναπνέεις.
Κάνε ένα βήμα πίσω η μπρός.
Κάνε και μην λυπάσαι.
Η ζωή είναι μικρή να την πέρασεις μόνος.
Αλλά και μεγάλη για να την μοιραστείς με κάποιον.
Κάνε ένα βήμα τούτη του λογισμού την ώρα.
Και στης μοίρας στην σκοτεινή αγκάλη παραδώσου.
Ξεκίνα και πάλι απ’την αρχή.
Η το νερό της λησμονιάς πιές και χάσου στο σκοτάδι.
Αμήν.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Φωτιά


Για την Στέλλα... Μια Ηλιαχτίδα...

Να γεφυρώσω προσπαθώ το χάσμα που χωρίζει.
Και φέρνει το άγνωστο με το γνωστό αντίπερα και μακριά.
Να αγγίξω προσπαθώ το γαλάζιο της ψυχής σου.
Πάντα με σεβασμό και με στοργή.
Ολότελα δικός σου.
Κοντά σου οι έγνοιες φεύγουν πέρα, μακριά.
Και νιώθω σαν παιδί ευτυχισμένο στην αγγαλιά της φύσης.
Η ψυχή σου φάρος φωτεινός που τα καράβια φέρνει πίσω.
Και την καρδιά μου οδηγεί στην ψυχή σου την καθάρια.
Εκεί που όλα είναι φωτεινά και η αγάπη ανθίζει τρυφερά.
Άσε με να αγγίξω της καρδιάς σου την φωτιά.
Άσε με να προσπαθήσω.
Γιατί ακόμα και αν καώ ένα σου λέω μόνο.
Κάποια πράγματα αξίζει να σε κάινε.
Για κάποια πράγματα αξίζει...

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Περί Ποίησης

Τι είναι αλήθεια η ποίηση; Αναρωτήθηκες ποτέ; Την ανακάλυψα τυχάια κάποιο σεπτέμβρη στις σελίδες του Καρυωτάκη. Μέσα σε εκείνο το απύθμενο και γοητευτικό σκοτάδι που ανάβλυζε ολέθριο απο τις σελίδες που σαγηνεμένος διάβαζα, την βρήκα να κρύβεται. Σαν ένα κουλουριασμένο απο φόβο παιδάκι. Την αγκάλιασα με τα δυό μου χέρια σαν να μην υπήρχε αύριο.Σφιχτά και ασφυκτικά.  Για τον κάθε ένα απο εμάς είναι κάτι διαφορετικό. Και αν δεν πονέσεις, δύσκολα θα την καταλάβεις. Δύσκολο παιδί η ποίηση. Η μήπως όχι;


Η ποίηση είναι της καρδιάς τα λόγια αφημένα στο απανέμι της ψυχής για να πεθάνουν.
Είναι η τελεύταια ανάσα κρατημένη για πάντα σε δυό ζευγάρια χείλη.
Είναι ο ανοιξιάτικος αέρας που τα κορμιά μας χαιδεύει.
Η ποίηση είναι αυτό που νιώθεις αλλά εγώ ξεστομίζω με φωνή τρεμάμενη.
Είναι οι ουλές της αγάπης που μας λάβωσε.
Είναι η γέφυρα που έχτισα και γκρέμισα με τα γυμνά μου χέρια.
Η ποίηση είναι το σταματημένο για πάντα ρολόι κρεμασμένο στης καρδιάς το τζάκι.
Είναι εσύ και είναι εγώ.
Είναι αυτοί.
Είναι ο κόσμος όλος.
Στην χαρίζω.
Για πάντα δική σου.
Για πάντα.
Να την κρατάς με περηφάνεια στης καρδιάς τον κάθε χτύπο.
Και να θυμάσαι πως απ΄την ζωή σου πέρασε κάποιος.
Κάποιος που σε αγάπησε πολύ για να σε αλλάξει.
Η ποίηση είναι η συγνώμη που δεν κατάφερα να πώ.
Το σκοτεινό εξομολογητήριο που την ψυχή γυμνώνει.
Είναι τα βράδια των δακρύων που ακόμα σε στοιχειώνουν.
Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα πιο πολλά.
Σαν του ουρανού τα αστέρια.
Αμέτρητα και ατέλειωτα.
Να τα κοιτάς τα βράδια με νοσταλγία στην καρδιά και δάκρυα στα μάτια.
Να τα κοιτάς τα βράδια.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Έκδοση Ebook

Σήμερα φιλοι μου έχω την χαρά να μοιράζομαι μαζί σας την 1η μου συλλογή ποιημάτων με την μορφή Ebook. Θα ήθελα να ευχαριστήσω το www.ebooks4greeks.gr για την τιμή που μου έκανε να φιλοξενεί την συλλογή μου στον ιστοχώρο της. Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που με στηρίξατε και αγαπήσατε τα ποιήματα μου. Παρακάτω θα βρείτε έναν σύνδεσμο για το βιβλίο. Να είστε όλοι καλά!

http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?p=714#p714

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Ο Δρόμος της απώλειας

Ο Δρόμος της απώλειας απλώνεται στο βάθος.
Η Τέφρα των ονείρων την μαύρη πέτρα κρύβει.
Εκείνα που καήκανε και τώρα στάχτη είναι.
Βήμα το βήμα και βαραίνω.
Είτε απο τύψεις είτε απο λύπη.
Και συ, το μεγαλύτερο ψέμα αγκαλιάζεις.
Και κρύβεσαι απο πίσω.
Μην την αλήθεια δείς και ουρλιάξεις απο δέος.
Μα εγώ προτιμάω την αλήθεια.
Την βάρβαρη εκείνη αλήθεια.
Που τις ψυχές σκοτώνει με κάθε της ανάσα.
Και ο δρόμος της απώλειας γεμάτος ξέρεις είναι.
Απο αλήθειες σαν και αυτήν.
Που τις ψυχές μας καίνε.
Μα εσύ το ψέμα προτιμάς.
Στο δρόμο της απώλειας.
Το ψέμα αγκαλιάζεις.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Η Aγάπη δεν είναι αρκετή

Βυθισμένοι ορίζοντες για πάντα στο δέος.
Αναμνήσεις χαραγμένες για πάντα στο σώμα.
Και μια ψυχή ανυπότακτο αγρίμι.
Αυτά είμαι.
Δεμένος με σάρκα και αίμα.
Υποταγμένος στο μυστήριο που αποκάλεσες ζωή.
Δεν ήμουν για σένα αρκετός.
Μαρτύριο να ξέρω πως στην ζωή αυτή σε γνώρισα.
Και πως ευκαιρία άλλη δεν θα έχω.
Σε βρήκα και σε έχασα ένα πρωινό γεμάτο μοναξιά πολύ.
Σε βλέπω σαν σκιά κάθε μέρα τριγύρω.
Μα μετά θυμάμαι.
Πως δεν ήμουν αρκετός.
Απλώνω το χέρι να σε αγγίξω.
Και την μορφή σου να ξορκίσω για πάντα σε αγάπη η θρήνο.
Μα πάλι ξεφεύγεις.
Μόνο φεύγεις.
Πάντα φεύγεις.
Γιατί δεν ήμουν αρκετός.
Γιατί η αγάπη τελικά δεν είναι αρκετή.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Ψυχής συντρίμμια

Η φωνή μου ουρλιαχτό τα πέρατα σκίζει του Άδη.
Θαμμένος όπως είμαι στα συντρίμμια της ψυχής σου.
Εκεί που με έθαψες, απ’τον θάνατο πιο πέρα.
Κάτω απο τόνους έρωτα που τσάκισες στον άνεμο.
Και η σάρκα μου φλογισμένη απο πόνο.
Και η ψυχή μου διαλυμένη απο τρόμο.
Σε φωνάζω, σε καλώ.
Παιδάκι που γυρέυει την μάνα.
Νέος που την αγαπημένη ψάχνει.
Γέρος που πεθαίνει γελαστός.
Σε φωνάζω, σε καλώ.
Απο τα συντρίμμια της ψυχής σου.
Απο τα συντρίμμια της ψυχής μου.
Σε φωνάζω, σε καλώ.

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Αγέννητα όνειρα


Άλλο ένα για την Γεωργία. Καλό ξεκίνημα στην νέα σου ζωή.

Λυπάμαι που γράφω μόνο μελαγχολικά.


Ίσως απόψε την ψυχή σου να αφήσεις.
Σε ένα δωμάτιο κρύο σαν και αυτήν.
Και ελπίδα άλλη δεν θα έχεις.
Σε αυτήν την γλυκειά τρέλα που ονομάζεται ζωή.
Και ίσως το απέραντο κενό που νιώθεις.
Να φύγει μακριά.
Δεμένος να σε τρώνε τα όρνια.
Φωνάζεις το όνομα της.
Αλλά είναι ευκολότερο να πιστεύεις.
Πως στα αλήθεια δεν υπήρξε.
Πως ονειρευόσουν στα χέρια κάποιου αγγέλου.
Αγέννητος ακόμα.
Ίσως πάλι όχι.
Και στάζουν οι αναμνήσεις σαν αίμα απο μέσα σου.
Και το κρύο πάτωμα γεμίζουν με τα αναφυλητά τους.
Και όπως η ψυχή σου φεύγει μακριά και ξένα.
Καταλαβαίνεις πόσο μάταια ήταν όλα.
Και πως ο παράδεισος οτι έδωσε το πήρε πάλι πίσω.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Έρεβος.

Για Σένα.

Εκεί γεννήθηκες.
Σε αυτό το μαύρο αβυσσαλέο σκοτάδι.
Με μια έκρηξη στο Έρεβος ανέπνευσες.
Την πρώτη σου μοιραία αναπνοή.
Εκεί έζησες.
Στην μαύρη χώρα των δαιμόνων.
Εκεί οπού η ψυχή είναι νέκταρ και αμβροσία.
Και οι επιθυμίες είναι κόρες αμαρτωλές.
Εκεί αγάπησες.
Μέσα στο σκοτάδι άκουσες μελωδική φωνή.
Καθάρια ύπαρξη γνώρισες.
Που έφερε τα δώρα της σελήνης.
Εκεί πρόδωσες.
Και τον άγγελο σου πέταξες.
Τσαλακωμένο τώρα πιά παλιό χαρτί.
Εκεί πέθανες.
Το λάθος σου αντηχούσε μια ζωή.
Μια ζωή τυχαία γεμάτη θάνατο πολύ.
Και εσύ πέταξες το πιο πολύτιμο σου δώρο.
Αυτή.
Την κόρη της σελήνης.
Πέθανες εκεί που γεννήθηκες.
Με μια έκρηξη στο Έρεβος άφησες.
Την τελευταία σου πνοή.

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Το Τέλος

Αφιερωμένο στην Γεωργία, το Αστέρι που θέλει να ζήσει!


Όλα τα όνειρα  σκόρπισαν.
Νεραιδόσκονη πεταμένη στον αιθέρα.
Όλες οι επιθυμίες πέταξαν.
Πουλιά ελεύθερα να αρμενίζουν στον αέρα.
Και το τέλος πάντα στην ώρα του.
Το ραντεβού στο οποίο κανένας δεν θα αργήσει.
Στέκεται τώρα εκεί πέρα.
Σε μια παραλία βυθισμένη στο ημίφως.
Στο μέτριο και ενδιάμεσο που τόσο πολύ σιχαίνεται.
Ούτε φώς μήτε σκοτάδι.
Ούτε ελπίδα μήτε αγάπη.
Μονάχα ο ωκεανός της μοναξιάς που απλώνεται.
Τον είχε διανύσει ήδη μια φορά.
Στην ιερή αναζήτηση του.
Τώρα θα πνιγεί σε αυτόν.
Και τα λάθη που έκανε θα τα σκορπίσει στα σκοτεινά νερά του.
Την θύμηση του θα εξαφανίσει απο καρδιές και ανθρώπους.
Όλες του οι αμαρτίες γυμνές και ελεύθερες.
Στην κρίση των Θεών.
Στην κρίση των ανθρώπων.
Και όπως βουτάει στα σκοτεινά νερά, δειλά κοιτάει πέρα.
Το νερό ανεβαίνει μα αυτός δεν σταματά.
Κάτι χρυσό στο βάθος διακρίνει.
Ανατέλλει...
Μα για κείνον είναι πια πολύ αργά.
Ήρθε το τέλος.

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Διαχρονική αλήθεια

Υπάρχει μια διαχρονική αλήθεια.
Δεν βρίσκεται σε κάποιο αέναο πλέγμα μισοσκότεινων σκέψεων.
Ούτε σε κάποιο μελιστάλακτο τοπίο.
Βρίσκεται εκεί ακριβώς που την τοποθέτησα.
Στην καρδιά σου.
Εκεί που η μοίρες πλέξαν ευτυχία μαζί και δυστυχία.
Ισάξια και ανυπότακτα.
Και η αλήθεια αυτή έχει χροιά αιώνια.
Όπως οι πιο πιστές και αληθινές υποσχέσεις.
Όπως και το νόημα της.
Η αγάπη μου για σένα όρια αρνείται να γνωρίσει.
Και μελωδικά ψέλνει τον έρωτα της τα βράδια που δακρύζει.
Υπάρχει μια αλήθεια που οι λέξεις δύσκολα αποτυπώνουν.
Λες και αν με λόγια την εκφράσεις την μειώνεις.
Ή την φυλακίζεις σαν θεριό μέσα σε κλουβί.
Υπάρχει μια αλήθεια.
Μια ιερή διαχρονική αλήθεια.
Σε αγαπώ.
Κρίμα που εσύ δεν το ξέρεις.
Παρόλο που υπάρχει μες ‘την καρδιά σου.
Και ακόμα και ο κόσμος να ραγίσει.
Και ακόμα και αν ζήσουμε το τέλος.
Να θυμάσαι την αλήθεια αυτή.
Την αλήθεια της καρδιάς μου.

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Παιδιά της νύκτας

Hμαστε τα παιδιά της νύκτας.
Τα πρόσωπα δεν δείχνουμε μήτε στην μέρα,μήτε στον ήλιο.
Ήμαστε τα παιδιά της νύκτας.
Τραγούδι μας η μοναξιά, παρέα μας το σκότος.
Ήμαστε τα παιδιά της νύκτας.
Υπάρχουμε τριγύρω σου μα εσύ δεν μας προσέχεις.
Οι σκίες μας σαν όνειρα τα βράδια ξεγλιστράνε.
Και οι ψυχές μας την νύχτα θρηνούν.
Όσα η μέρα τους πήρε μακριά.
Ήμαστε τα παιδιά της νύκτας.
Και απόψε σε καλωσορίζουμε στην σκοτεινή αγκαλιά μας.
Καλώς ήλθες...

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Άνθρωπε

Ξύπνησα και βρήκα έναν κόσμο βυθισμένο στο σκοτάδι.
Ανήμπορες ανθρώπινες μορφές σαν τρωγλοδύτες περιφέρονται.
Χωρίς σκοπό και αιτία.
Χωρίς ελπίδα.
Έσβησε το φως της ψυχής τους και γίνανε φαντάσματα.
Τα βράδια ουρλιάζουν και βογκάνε τον πόνο τους στα ουράνια.
Ανάμεσα τους περιδιαβαίνω και η ψύχη μου αρρωσταίνει.
Και αναρωτιέμαι πως καταντήσαμε ανήμποροι και αμέτοχοι.
Εχθροί του ίδιου μας του εαυτού.
Καταραμένοι άνθρωποι.
Ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι πάντα προχωράμε.
Παιδιά και των δύο.
Κληρονόμοι όμως κανενός.
Ούτε φως μα ούτε και σκοτάδι στην ψυχή μας.
Μονάχα κάτι ανάμεσα.
Κάτι χυδαίο και δειλό.
Υπάρχει ελπίδα;
Υπάρχει μέλλον;
Η μας περιμένει μόνο η σκόνη της ανάμνησης μας;
Απλωμένη στα βάθη του χρόνου σαν πέπλο αιώνιο.
Ω άνθρωπε!
Εσύ απο όλη την δημιουργία!
Είθε να διαλέξεις τι θα είσαι.
Φως η σκοτάδι;
Ελπίδα η καταδίκη;
Είθε.

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Φίλα με

Φίλα με όταν ο ήλιος ξημερώσει και η μέρα δώσει νόημα στην ζωή.
Φίλα με όπως τα κύματα κοιτάμε και χάνεται στο βάθος η ψυχή.
Κράτα με λες και το αύριο δεν θα’ρθει.
Λες και οι χειμώνες τέλειωσαν για μένα τώρα πια.
Γλυκό μου βάσανο και δέος.
Να κολυμπήσω ασε με στο γαλάζιο της ψυχής σου.
Να σε λατρέψω δώσε μου μια ευκαιρία μόνο.
Φίλα με και την πλάτη μην γυρνάς να φύγεις.
Κάθε φορά τον ήλιο παίρνεις μακριά, μαζί του και τα άστρα.
Και η ψυχή μου μένει μόνη να λαχταρά.
Ένα σου φιλί.
Φίλα με.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Ένα μεγάλο ευχαριστώ

Αγαπητοί μου φίλοι.Ελπίζω να είστε καλά.Μετά απο 42 ποιήματα νίωθω την ανάγκη να σας πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τους τελευταίους 9 μήνες ασχολήθηκα με το Blog αυτό. Όλο αυτό το διάστημα πόλλοι απο εσάς ήρθατε σε επαφή μαζί μου και μου δώσατε κουράγιο να συνεχίσω. Μου δώσατε συμβουλές και μου είπατε λόγια θερμά για να συνεχίσω. Δεν θεωρώ οτι γράφω καλή ποίηση. Προς θεού. Το αντίθετο. Αλλά για τον χρόνο που αφιερώνετε στην σελίδα αυτή σας ευχαριστώ. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους φίλους μου, χωρίς την εμψύχωση των οποίων δεν θα έγραφα απο ένα σημείο και μετά. Μέσα απο την διαδικασία της διατήρησης του Blog αυτού ανακάλυψα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Κατά μια έννοια η ποίηση με δίδαξε. Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα ειναι η δύναμη της συγχώρεσης. Και άν θέλω να σας πώ κάτι είναι αυτό. Να συγχωρείτε του ανθρώπους που αγαπάτε.Οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν απο την μία μέρα στην άλλη. Θέλουν χρόνο. Να δίνετε ευκαιρίες και να αγαπάτε. Νά ‘στε καλά. Τα λέμε...

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Τα δάκρυα του ουρανού

Δακρύζει ο ουρανός και την θλίψη του ξορκίζει με πικρή βροχή.
Κοιτάει εμάς, και κλαίει μην γνωρίζοντας τι άλλο να κάνει.
Εγώ εδώ στο πουθένα και εσύ εκεί στην άλλη όχθη.
Την ευτυχία είχες πει πως ήθελες να βρείς στην χώρα πέρα απ’το όνειρο.
Στη χώρα που τα βάσανα γίνονται μελιστάλακτα τραγούδια και δεν είμαι πουθενά.
Εγώ έμεινα εδώ.
Να αναπολώ μέρες περασμένες, μέρες φυλακισμένες για πάντα στον χρόνο.
Να αναπολώ εσένα.
Εύχομαι να βρήκες την ευτυχία γιατί εγώ την έχασα.
Την έχασα για πάντα.
Σ’έχασα για παντα.
Δακρύζει ο ουρανός απόψε.
Δακρύζω και γω.
Καληνύχτα.

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Σ’αγαπώ

Έψαξα μάταια να σε βρώ σε άδειες πόλεις.
Φωνάζοντας το όνομα σου μες’την νύχτα.
Μα η φωνή μου έπεσε βουβή στους άδειους δρόμους.
Γιατί δεν ανατέλει αναρωτήθηκα,στην πόλη αυτή που ψάχνω.
Γιατί όμως να ανατείλει;
Χωρίς εσένα λόγος δεν υπάρχει.
Άδεια και έρημα τα πάντα χωρίς λόγο και αιτία.
Στην πόλη αυτή μείναμε δυό.
Εγώ και η μοναξιά μου.
Να φωνάζουμε το όνομα σου μες’ τους άδειους δρόμους.
Τόσα θέλω να σου πώ...
Μα πιο πολύ απ’όλα σ’αγαπώ.
Πιο πολύ απ’ολα αυτό.
Το σ’αγαπώ.

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Δέος

Βαδίζει στον δρόμο του δέους με σκοπό να βρεί την αλήθεια.
Γύρω του σκιές διαβολικές τρεμοπαίζουν στο σκοτεινό ημίφως.
Τον ζώνει ζοφερή ομίχλη όπως προχωράει.
Μα αυτός δεν φοβάται.
Θαραλλέος και ατρόμητος στο σκοτάδι μέσα πέφτει.
Αντίπερα ένα ουρλιαχτό και ένας θρήνος.
Και ο δρόμος ολοένα και θεριεύει.
Μα αυτός δεν φοβάται.
Σκοπό έχει να βρεί την αλήθεια.
Και η αλήθεια οδηγεί μέσα απ΄τον δρόμο του δέους.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Αναπνοή

Θρηνεί μέσα στη νύχτα και φωνάζει.
Η φωνή του η μελωδία του χαμού.
Τα μάτια του πυρωμένες αμαρτίες,
βουτηγμένες μεσ’ την θλίψη και τον πόνο.
Αργά αναπνέει τώρα που έμεινε μονάχος.
Τα λόγια κάποιου ξένου ξαναφέρνει στο μυαλό του.
‘Η Ζωή διαρκεί όσο μια αναπνοή. Κοίτα να αναπνεύσεις βαθειά’.
Τόσα χρόνια ήξερε τα λόγια.
Μα στο τέλος μόνο βρήκε την σοφία.
Στο τέλος μόνο τα κατάλαβε.
Μα τώρα πιά έμεινε απο οξυγόνο.
Έμεινε απο ζωή.
Απο αναπνοή.

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Μικρή Γιορτή

Μικρή γιορτή έλαβε χώρα.
Μια ανάμνηση στερνή του αποχωρισμού την ώρα.
Και οι καρδιές μας βαριές.
Αντίο πως να πείς;
Πως να το ξεστομίσεις;
Βγαίνω στο μπαλκόνι να ανάψω ενα τσιγάρο.
Μήπως τον πόνο μου ξεχάσω.
Μήπως τα λόγια πιο εύκολα ξεφύγουν απ’τα χείλη.
Ότι είχα βρεί γραφτό μου ήταν να το χάσω.
Και οτι πολύτιμο στο δρόμο να πετάξω.
Προσπαθώ να ξεχάσω πρίν καν την ζήσω.
Του αποχωρισμού την ώρα.
Βιάζομαι όπως πάντα.
Βιάστηκα και πάλι.
 Και για άλλη μια φορά
Θα σκίψω το κεφάλι.

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Φεγγάρι

Η Νύκτα σύμμαχος μου,
και το φεγγάρι οδηγός μου.
Ανείπωτες σκέψεις, αχαλίνωτες
ποδοπατούν την ψυχή μου.
Τα μάτια καθώς στρέφω εκεί ψηλά
στην άβυσσο του δέους,
η ψυχή μου πεταρίζει.
Για μιά στιγμή νόμιζα πως ήσουν εδώ.
Μα λάθος έκανα και πάλι.
Ήταν μόνο το φεγγάρι.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Ψευδαίσθηση

Άλλη μια νύχτα που δεν θέλω να τελειώσει.
Γιατί σαν έρθει το πρωί,
η μέρα πάλι εμένα θα σκοτώσει.
Το βράδι είσαι δίπλα μου.
Ψευδαίσθηση δική μου.
Μα το πρωί ο ήλιος σε διαλύει,
Σαν την ανοιξιάτικη ομίχλη.
Βαρέθηκα να ζώ χωρίς εσένα.
Τα λάθη μου τα πλήρωσα ακριβά.
Βαρέθηκα να αναπνέω την ζωή μονάχος.
Νόημα δεν βρίσκω τώρα πιά.
Παραμυθάκι μου γλυκό.
Μόνη δεν είσαι τώρα πια.
Ελεύθερη και ωραία.
Πέταξες τώρα μακριά.
Πολύ μακριά.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Μάταια

Σαν πέσει η νύχτα
βαρειά και ασφυκτική
σαν του θανάτου την αγγάλη
πέφτω και γώ σαν έκπτωτος υιός.
Και όταν σβύσει της χαράς το φώς
αφουγκράζομαι την αίσθηση του τέλους.
Και αναρωτιέμαι.
Αναρωτιέμαι που είσαι και τι κάνεις.
Και μέσα στο σκοταδι θυμάμαι
πως για σένα δεν υπάρχω.
Στο σκοτάδι με πέταξες.
Σαν θρύλο πεσμένο απο ψηλά.
Με τσάκισες.
Μάταια σε ψάχνω στο σκοτάδι.
Μάταια όλα τώρα πιά.

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Eternal friend

For Valia.

Though leagues tear us apart I will be there.
Through joy and suffering I will be there.
Forever yours eternal friend.
And as my soul cries out for you, don’t hesitate.
Heed my call and feel my love.
It bosoms like a spring flower in Elysium.
It shines like the radiant sun of heaven.
I will come to you, through storm and thunder.
Through haze and hell.
I will be by your side.
Forever yours, forever mine.
Eternal Friend.


Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Κοίτα με

Η βροχή με χτυπάει αλύπητα.
Βασανισμένη ψυχή κρυμμένη απο το φώς της ημέρας.
Κοίτα με.
Δακρύζουν τα μάτια βυθισμένα στο σκότος.
Δακρύζουν για σένα.
Κοίτα με.
Αν σήμαινα ποτέ κάτι για σένα γύρνα εμπρός μου και κοίτα με.
Κλαίει ο ουρανός και βρέχει απόψε.
Μα εσύ δεν με κοιτάς.
Μόνο φεύγεις.
Φεύγεις μακριά μου.
Κοίτα με.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Aλησμόνητη Ιθάκη

Ιθάκη αλησμόνητη απ’το νού μου δεν σε βγάζω.
Βασιλεύεις στα όνειρα μου είτε κοιμάμαι είτε οχι.
Σε είχα μεσ’τα χέρια μου και σ’άφησα να φύγεις.
Και οι τύψεις τρώνε τώρα πια τα σωθικά μου.
Όπου και αν πάω μπροστά μου πάντα είσαι.
Μαζί μου κουβαλάω λίγη απο την γή σου.
Και σε σκέφτομαι τα βράδια.
Και όπως πέφτει το φεγγάρι πάνω στο ρουμπίνι της μοναξιάς μου,
λάμπει φεγγαροκόκκινο το στέμμα μου απο άχυρα.
Αχ αυτό το αχυρένιο στέμμα βαρύ είναι τώρα πιά,
στο μικρό μου το κεφάλι.
Βαρειές και οι τύχεις που το τυλίγουν, σαν φίδια εφιαλτικά.
Βαρεία και η θύμιση σου.
Ιθάκη μου αλησμόνητη.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Οδύνη.

Ντυμένη είσαι στα λευκά.
Το κύμα σε χτυπάει.
Η ανάσα σου βαριά.
Και η καρδιά σου σε πονάει.
Χαμένη είσαι πάλι στα σταυροδρόμια της ζωής.
Χαμένη είσαι πάλι.
Χωρίς να ξέρεις που θα βγείς.
Και αυτός απέναντι σου τώρα.
Ντυμένος μεσ’τα μαύρα.
Και όσο και αν το κύμα τον χτυπά,
Τα μάτια δεν κουνά.
Σε σένα τα ‘χει στρέψει.
Μήπως στερέψει ξαφνικά απο ζωή,
και δεν προλάβει να σου πει.
Πως οι μεγαλύτερες αλήθειες,
μας κρατάν μαζί ή απεγνωσμένα χώρια.

Θα είμαι εκεί

Θα είμαι εκεί,
όταν οι μνήμες σε στοιχειώνουν.
Θα είμαι εκεί
όταν οι φίλοι σε προδίδουν.
Θα είμαι εκεί
τις νύχτες τις μικρές και τις μεγάλες.
Θα είμαι εκεί
όταν η ζωή βγάλει φουρτούνα.
Και όταν θα πλέεις στης μοναξιάς το πλοίο,
θα κάθομαι στην πλώρη.
Καπετάνιος και οδηγός,
στης μοναξιάς εκείνο το γαλάζιο που πληγώνει.
Θα είμαι εκεί

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Ο Λαβύρινθος του τέλους.


Χάθηκα και πάλι στον λαβύρινθο του τέλους κυνηγώντας έναν μύθο. Στριγγή καταραμένη η φωνή μου να φωνάζει. Ένα όνομα. Ξανά και ξανά. Μα οι Θεοί γύρναν την πλάτη στην θέα του ανθρωπάκου. Στην θέα οι Θεοί συνένοχοι δεν θα’ναι .Και η ηχώ ταξιδεύει σαν κατάρα. Βαθεία. Όλο και πιο βαθεία. Σέρνομαι στα βάθη του σκότους, εκεί που δεν έχει ζέστη μήτε ανθρώπους. Εκεί που η λήθη βασιλεύει. Σκοτεινή αφέντρα πεταμένων ονείρων και ψυχών. Μας περιγελά και μας καλωσορίζει στο κενό της κυριαρχίας της. Κλαίω. Θλιμμένος φωνάζω το όνομα σου μες το σκότος.
            Φωνάζω στους Θεούς. Οίκτο! Αναπαύστε την θλιμμένη μου καρδιά. Να ζώ δεν θέλω πια. Εκείνη ήταν η ζωή μου και η ψυχή μου. Ένας ένας με δείχνουν και με περιγελούν.Ο Θνητός που τρελάθηκε. Ο Θνητός που πίστεψε. Συνεχίζω κλαίγωντας πιο μέσα χωρίς σταματημό.Τα πόδια μου γυμνά ματώνουν απο την κρύα πέτρα. Τα χέρια μου σκισμένα με καίνε απο τον πόνο. Τίποτα όμως δεν με νοιάζει απ’ αυτά. Το όνομα σου ψυθιρίζω. Σιωπηλά και σιγανά. Λες και θα κατέβεις να με σώσεις. Γελιέμαι όμως.
            Τι ψάχνω εδώ κάτω να βρώ δεν ξέρω. Ούτε πως βρέθηκα εδώ γνωρίζω. Έτσι ξαφνικά. Σαν ένα σκοτεινό εφιάλτη που περιμένω να τελειώσει για να ξυπνήσω. Έτσι βρέθηκα εδώ στον σκοτεινό αυτόν λαβύρινθο. Να χάνομαι βαθειά στους διαδρόμους, χωρίς διέξοδο. Χωρίς ελπίδα.Θα πέθανα. Αυτό είναι.Θα πέθανα και αυτή είναι η κόλαση μου. Αιώνια μοναξιά και σκότος. Έρμαιο της λήθης και του πόνου. Τσακισμένη ψυχή, πεταμένη στα βάθη του Άδη. Αυτό είμαι τώρα πια. Μια σκιά περασμένων αναμνήσεων που επιστροφή δεν έχουν. Μια ζωή που έζησα μαζί σου. Κοντοστέκομαι στο σκοτάδι και θυμάμαι. Τα μάτια σου. Μεθυστικά οπως τα μυστικά της ανατολής. Τα μαλλιά σου. Αγέρωχα οπως η θαλασσινή ψυχή σου. Τα χείλη σου. Μουσική συμφωνία υπέρμετρης απόλαυσης. Και όπως σε φέρνω στο μυαλό μου καταφέρνω και χαμογελώ. Δειλά δειλά χαμογελώ. Και ξαφνικά δεν με νοιάζει ουτε που είμαι ουτε τι απέγινε. Ξαφνικά καταλαβαίνω την αξία αυτών που έζησα μαζί σου.
 Γελάω δυνατά τώρα σαν μικρό παιδάκι! Και όπως γελάω οι σκιές υποχωρούν και μια ηττημένη κραυγή ακούγεται απο τα βάθη του σκότους. Όλα φωτίζουν τώρα μα εγω γελώ με την καρδιά μου. Φωνάζω Σ’αγαπώ με όση δύναμη μου απομένει στο τσακισμένο  σώμα μου. Νιώθω τα μάτια μου να καίγονται και δειλά δειλά τα ανοίγω. Πάει το σκοτάδι, πάνε οι σκιές και ο φόβος. Μια οπτασία στέκεται μπροστά μου μα δεν βλέπω. Με τυφλώνει το καθάριο φώς της. Μου απλώνει το χερι... Το φως υποχωρεί και τότε διακρίνω... Σε βλέπω και ξεσπάω σε δάκρυα χαράς. Με άκουσες τελικά. Ήρθες να με σώσεις. Και γω σου δίνω το χέρι μου και όπως μου χαμογελάς, λέμε και ο ένας στον άλλον. Σ’αγαπώ...

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Πεταλούδα

Αφιερωμένο στη Σοφία.
Σ’ευχαριστώ για την κριτική σου και την ειλικρίνεια σου.

Πέτα μακριά μικρή μου πεταλούδα σε άλλους τώρα κόσμους.
Πάνε εκεί που δεν μπορώ να έρθω.
Εκεί που θα΄σαι ευτυχισμένη και ποτέ ξανά θλιμμένη.
Εγώ εδώ θα σε θυμάμαι
Μια ανάμνηση γλυκεία μα και ενας πόνος στη καρδιά.
Πίσω μην κοιτάξεις.
Δεν θέλω να με δείς μήπως και τρομάξεις.
Δεν θέλω ποτέ να μάθεις πόσο σε αγάπησα.
Ούτε να με δείς να κλαίω.
Έτσι μπράβο!
Φύγε και κουβέντα άλλη μην μου πείς.
Μην νοιαστείς για μένα εκεί στην λήθη που θα είμαι.
Ξεχασμένος και μόνος θα κοιμάμαι.
Δικός σου όμως για πάντα.
Πρίν,τώρα, για πάντα.
Πέτα μίκρη μου πεταλούδα,πέτα.

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Η Μεγάλη έξοδος

Θα φύγω μακριά.
Θα πάω τώρα πέρα.
Σε κόσμους γυάλινους και μπλέ.
Όπου όλα είναι ωραία.
Το Άστρο μου θα λάμψει πιο φωτεινό απο ποτέ.
Και η καρδιά μου η δόλια θα ευτυχήσει πάλι.
Σε γαλάζιο κύμα θα βουτήξω,
και σαν παιδί με τον αέρα θα τα βάλω.
Απο ευτυχία θα μεθύσω
και το κακό απο μέσα μου θα βγάλω.
Η ψυχή μου ελεύθερη μου θα τραγουδά οσα δεν είχε τραγουδήσει.
Οσα δεν μπόρεσε χρόνια τώρα πια να ξεστομίσει.
Μπρος σε σένα μοίρα υποκλίνομαι,
σκλάβος σου για πάντα.
Όσα δεν έτυχε να δω
θα τα ζήσω όλα τώρα.
Μα αν νομίζεις πως την ξέχασα γελιέσαι τώρα μοίρα.
Και αυτήν που πάντα αγαπώ θα αγαπώ και τώρα.
Θα φύγω τώρα μακριά.
Θα πάω τώρα πέρα.
Σε κόσμους γυάλινους και μπλέ.
‘Οπου όλα είναι ωραία.

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Σιωπή

Η σιωπή σου με καλεί τα βράδυα του θανάτου.
Τα βράδια που η ψυχή πεθαίνει μόνη.
Τα βράδια που σε χρειάζομαι να άφησω την πνοή μου.
Και ήσυχος να φύγω μακριά πέρα στα ψηλά εκείνα στάχυα.
Η σιωπή σου με καλεί τα βράδυα της χαράς.
Σιωπηλό κοινωνό της ευτυχίας σου με κάνεις.
Και η καρδιά μου πεταρίζει στην σκέψη της δικής σου ευτυχίας.
Η σιωπή σου με καλεί τα βράδυα που πονάς.
Τα βράδια που οι σκέψεις σου με ζητάνε.
Και εγω έρχομαι νοερά μεσ’το μυαλό σου.
Και ύστερα η σιωπή.
Η σιωπή των σκέψεων.
Η σιωπή των συναισθημάτων.
Η σιωπή της αγάπης.
Μονάχα σιωπή τώρα πια.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Σκιές την νύχτα


Την μορφή σου είδα να περνάει μπροστά μου και να χάνεται.
Όπως οι σκιές χάνονται την νύχτα.
Σε ενα μισοξεχασμένο όνειρο το όνομα σου άκουσα.
Σαν μια ηχώ που βγαίνει απο τα βάθη.
Είπα θα σε ψάξω.
Στα βάθη του μυαλού μου θα κοιτάξω.
Μήπως και είσαι ακόμα εκεί.
Μήπως έμεινε λίγη απο την αγάπη σου.
Μα σαν παιδί κοροιδεύω τον εαυτό μου.
Αυτό το τρένο το έχασα.
Κατάλαβα αργά όλα όσα μου είχες πεί.
Κατάλαβα αργά πόσο δίκιο είχες.
Βασιλιάς τώρα έμεινα στο άδειο μου παλάτι.
Να αναπολώ όσα ζήσαμε.
Μονάχος μου να κάθομαι με μια φωτογραφία.
Καιρών ευτυχισμένων που ήμουν αγγαλιά σου.
Στιγμών που για πάντα έχασα.
Την μορφή σου είδα σε ενα όνειρο.
Και ξοπίσω της τρέχω να την βρώ.
Φωνάζω το όνομα σου να με σώσει.
Απο το σκοτάδι να με πάρει και να με παραδώσει.
Στο φως σου το αιώνιο.
Μα όπως οι σκιές την νύχτα έτσι χάθηκες και συ.
Και ’γω έμεινα μόνος να φωνάζω το όνομα σου.

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Ασυμβίβαστη καρδιά

Ασυμβίβαστη καρδιά μου.
Κλείνω τα μάτια και σε ακούω να χτυπάς.
Βράδυα σαν και αυτό πάλι χτυπάς μονάχη.
Σε πρόδωσε ο ίδιος σου ο εαυτός.
Μιας και ήσουν μεγάλη αρκετά για να τους αγαπήσεις όλους.
Που ειναι τώρα όλοι αυτοί;
Χαμένοι στο καρναβάλι των ψυχών τους.
Χαμένοι μεσ’την πίκρα και την κακία τους.
Και ’συ καρδούλα μου χτυπάς μονάχη.
Γιατί έκανες το λάθος να αγαπήσεις τους ανθρώπους.
Γιατί έκανες το λάθος να πιστέψεις στους ανθρώπους.
Χτύπα όμως τώρα και μην σταματάς.
Συνέχισε να δίνεις ζωή σε τούτο ’δω το σώμα.
Γιατί την ελπίδα που κρύβεις μέσα σου κανένας δεν μπορεί να σου την πάρει.
Χτύπα και δείξε σε όλους τι πραγματικά σημαίνει ζωή.
Ίσως κάποτε μάθουν οι άνθρωποι τι σημαίνει να ζείς πραγματικά.
Ίσως πάλι όχι.
Χτύπα και μην σταματάς.
Ασυμβίβαστη καρδιά μου.

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

6:30

Πάλι ξημέρωσε.
Ανοίγω τα μάτια μου σιγά σιγά.
6:30.
Πάντα το ρολόι δείχνει 6:30.
Αυτήν την ώρα ξυπνάω
και στις σκέψεις μου,λές καλημέρα.
Κάθε μέρα την ίδια ώρα ξυπνάω,
και στο μπαλκόνι βγαίνω και κοιτάω.
Κοιτάω την μια ανατολή μετά την άλλη.
Κάθε μια ομορφότερη απο την άλλη.
Κάθε μια μου θυμίζει εσένα.
Τι σημασία έχει που κάθε βράδι πεθαίνω;
Σαν έρθει το πρωί ξαναγεννιέμαι.
Σαν έρθει το πρωί ελπίζω.
Μου ’μαθες να μην φοβάμαι τον ήλιο.
Έτσι και ’γω έπαψα να φοβάμαι.
Πίσω απο τις κεραίες ξεπροβάλλει ο ήλιος.
Μπροστά του υποκλίνομαι και σιγά σιγά τα μάτια κλείνω.
Μια λέξη σιγοψυθιρίζω,με την ευχή μου να σε φθάσει.
Το χώρο και τον χρόνο να διασχίσει και στο μυαλό σου να πετάξει.
Ευχαριστώ.
Που με ’μαθες να πιστεύω και να ονειρεύομαι.
Να μην φοβάμαι τον ήλιο και περήφανα να περπατώ.
Όπου και αν είσαι σ’αγαπώ,πριν,τώρα,για πάντα.
6:30.
Ευχαριστώ.

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Το ποτάμι των ονείρων

Κολυμπάω στο ποτάμι των ονείρων μου.
Φτιαγμένο απο δάκρυα χυμένα μεσ’την νύχτα.
Πλασμένο απο τις σκέψεις μου για σένα.
Γλυκό μαρτύριο τα άπιαστα όνειρα.
Όπως κολυμπάω κλαίω κι άλλο
και το ποτάμι ολοένα και φουσκώνει.
Χαμένος όπως είμαι μέσ’τα δάκρυα
σε φωνάζω να με σώσεις.
Μα εσύ δεν με ακούς.
Και ’γω βυθίζομαι ολοένα και πιο κάτω.
Βαθειά μέσα σε αυτό το ποτάμι.
Το ποτάμι των ονείρων μου.

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Σιωπή και Μοναξιά

Μόνος περπατώ σε χίλιους δρόμους
και η βροχή με χτυπάει αλύπητα.
Κάθε σταγόνα μια ανάμνηση που πονάει.
Κάθε σταγόνα μια λέξη που δεν πρόλαβα να πω.
Στην άγονη ερημιά ουρλιάζω το όνομα σου.
Μου απαντάει η σιωπή.
Μόνο αυτή μου απαντάει.
Μόνο αυτή με συντροφεύει.
Εκτός απο τα βράδια που έρχεται η μοναξιά παρέα.
Έρχονται σαν φίλοι απο τα πάλια.
Και ’γω ο κακομοίρης τους λέω για σένα.
Μόνο για σένα.
Πάντα για σένα.

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Πάγωσα

Πάγωσα χωρίς την αγάπη σου.
Γέρασα και ξέφτισα.
Σαν την Ιτιά που την χτυπάει ο άνεμος.
Έσβυσα χωρίς την πνοή σου.
Όπως σβύνω τα τσιγάρα ένα ένα.
Αργά και βασανιστικά τα βράδια
που φωνάζω το όνομα σου.
Αν είχα μια ευχή θα ευχόμουν εσένα.
Και αν είχα δεύτερη θα την έδινα αλλού.
Γιατί θα ήμουν πλήρης.
Άραγε...
Γιατί να σε αγαπάω τόσο;
Γιατί να ουρλιάζει η ψυχή μου για σένα;
Μυστήριο όνειρο είναι η ζωή.
Μυστήρια και η αγάπη όταν την νιώθεις μόνος.
Η ζωή μου τελειώνει.
Γλυκό μου όνειρο θα σε αγαπώ για πάντα.